Blog

Als gezondheid te koop was……

15 juni 2020

…..stonden we allemaal in de rij.
Gezondheid is belangrijk. Misschien is dat wel één van de weinige dingen waar de meeste mensen het over eens zijn. En toch sta je er vaak pas echt bij stil het niet meer vanzelfsprekend is.
Ziek worden – zeker als het ernstig is – betekent onzekerheid, en vaak angst. Wat gaat het allemaal betekenen? En wat als het echt heel erg is?
Er maalt van alles door je hoofd. Misschien slaap je er slecht van of zie je vooral de horrorscenario’s langskomen. De onzekerheid over wat er nu precies aan de hand is kan lang duren. Dat vraagt veel van jou en van de mensen om je heen.

Diagnose
Meestal volgt er op gegeven moment een diagnose. Dat kan heel erg meevallen, maar het kan ook enorm tegenvallen, vooral als je te horen krijgt dat je niet meer beter wordt. Misschien dat je een beperkte levensverwachting hebt. Maar misschien ook dat je best nog een fors aantal jaren hebt, maar wel met beperkingen. Je ziekte of aandoening is chronisch, niet te genezen.

Er gebeurt dan veel in je leven. Je kunt het gevoel krijgen je houvast kwijt te raken, geen grond meer onder je voeten te hebben. Je gaat misschien ook anders naar jezelf kijken: ik ben iemand met een ziekte. Ben ik iemand anders dan voorheen?

Wat betekent het voor jou?
Behalve het medische aspect gebeurt er van alles met jou, met de mensen om je heen en met de band die jullie hebben. Behandelingen en de gevolgen daarvan kunnen je enorm opslokken, zeker de eerste tijd.
Hoe blijf je in dat alles bij jezelf? Soms is het een hele zoektocht naar wat voor jou belangrijk is, welke keuzes jij wil maken. Keuzes ook voor je toekomst. Want die zal er ook anders uitzien. Korter, of beperkter. Of heel onzeker.
Hoe is dat voor jou? Ben je daar veel mee bezig? Roept het angst bij je op, of kun je met vertrouwen vooruit kijken?

Ik ben benieuwd naar jouw verhaal. Als je wilt, deel het dan via de contactmogelijkheid onder aan dit bericht.

Maar hoe doe je dat, leven?

8 juni 2020

‘Ik moet elke dag opnieuw kiezen: wil ik leven of wil ik niet-leven’, zei een cliënt onlangs tegen me. Ik schrok een beetje. Elke dag opnieuw kiezen tussen leven of niet-leven, dat is geen kleinigheid. ‘Waarvoor kiest u dan?’, vroeg ik. ‘Ik kies om te leven’, zei hij. ‘En u?’ Zijn vraag overviel me een beetje. ‘Ik ook’, zei ik uiteindelijk.
Ik vroeg wat dat voor hem betekende, kiezen voor het leven. Hij moest er even over nadenken.
‘Niet alles als vanzelfsprekend beschouwen’, zei hij toen, ‘dat in de eerste plaats. Elke dag zien wat er te zien valt, horen wat er te horen valt, voelen wat er te voelen valt. De mooie en de lelijke dingen, verdriet, vreugde, jaloezie, dankbaarheid. Alles. Niet maar gewoon doorleven, maar léven, echt leven’.

Lukt dat altijd?
‘En lukt dat elke dag?’, vroeg ik. ‘Nee’, zei hij, ‘natuurlijk niet. Maar vaak wel. En dat maakt de dag goed, want dan heb ik echt geleefd. Ook als het een dag is met slecht nieuws, pijn en verdriet. En als het niet lukt, dan probeer ik mezelf niet te veroordelen. Want dat is het tweede wat voor mij ‘kiezen om te leven’ betekent. Kijken met zachtheid, niet altijd oordelen of veroordelen. Anderen niet, en ook mezelf niet. Als iets niet lukt, dan zucht ik eens diep, huil soms uit, zucht nog eens, en ga weer door’.

Leven met verlies
Leven met verlies -welk verlies dan ook- kan betekenen dat je een hele tijd in de ‘overleven-stand’ staat. Het leven zoals het daarvoor was, is er niet meer. Je moet opnieuw zoeken naar wat voor jou echt leven betekent. Niet alleen maar óverleven of doorleven, maar léven.
Een zoektocht waarbij begeleiding je kan helpen om te ontdekken wat bij jou past, wat voor jou het leven tot léven maakt. En vooral ook welke stappen je kunt zetten om van óverleven naar leven te gaan.

Wat niemand je vertelt over verlies

2 januari 2020

Zou het zo zijn, dat we allemaal ergens in ons hoofd of ons hart een kastje hebben waar ‘verlies’ op staat? En dat als dat kastje open gaat, er oude verliezen uit blijken te buitelen, waarvan je dacht dat die al lang hun plekje gekregen hadden?

Gaat het ooit over?
Soms lijkt het wel zo. Je verliest een goede vriend en het verlies om je moeder komt weer boven. Of Je krijgt een chronische ziekte en die oude angst om niks waard te zijn duikt weer op, waardoor je nergens meer toe komt. Je verliest je baan en je raakt zoveel houvast kwijt dat je het gevoel hebt er niet meer uit te komen. Soms ben je bang dat je er nooit meer uitkomt.

Goed nieuws
Het goede nieuws is dat de meeste mensen er uiteindelijk echt wel uitkomen.
We hebben vaak meer veerkracht dan we denken – en gelukkig ook mensen om ons heen die ons helpen om er bovenop te komen.
Het betekent vaak wel dat je een tijd lang moet verdragen dat het minder gaat, dat er onzekerheid en angst en somberheid is. ‘Verduren’ heet dat met een wat ouderwets woord. Niet alleen verdragen, maar ook beseffen dat het een tijdje duurt.

Op de bodem van de put zit de grond
‘Ik kan me bijna niet meer voorstellen dat ik zo diep in de put zat’, zei vorige week een cliënte. Want zo gaat het. Ergens ontdek je weer houvast, stapje voor stapje. Je valt soms weer terug en soms ontdek je ineens dat je een reuzenstap gemaakt hebt.
Tot die tijd is het vaak veel ‘verduren’, het uithouden met je eigen verdriet en angst.
Mijn ervaring heeft me geleerd te vertrouwen op de eigen kracht van mensen en de steun die ze om zich heen kunnen vinden. Waar jij het vertrouwen misschien (tijdelijk) kwijt bent, ondersteun ik je graag in het zoeken naar jouw grond en houvast.

Rouwen in tijden van corona

29 maart 2020

Rouwen is een tijd van aanpassen  aan een andere situatie. Aanpassen aan de leegte van een dierbaar iemand die er niet meer is, aanpassen aan een verlies op een andere manier.
Een periode waarin je heen en weer gaat van bezig zijn met het verlies, het verdriet en de pijn om wat er niet meer is, degene die je kwijt bent aan de ene kant en aan de andere kant het doorgaan met je leven, gaandeweg ook het zoeken naar nieuwe wegen.
In een periode van rouw kun je veel houvast hebben aan de structuur van bijvoorbeeld je werk of andere vaste bezigheden, aan de mogelijkheden van afleiding, aan de contacten met mensen die je na staan.

Veel alleen, veel lege tijd
En toen was er ineens de corona-crisis.
(Bijna) allemaal zitten we veel meer thuis. Sociale contacten zijn minder, anders, geworden. Er is veel minder afleiding, veel minder mogelijkheid om ergens naar toe te gaan.
Dat betekent dat er steunpunten in die zware periode van verlies en rouw wegvallen. Niets is meer ‘gewoon’. Behalve de grote aanpassing die rouw toch al met zich meebrengt, is er nu de aanpassing aan dit nieuwe dagelijkse leven. Je bent misschien veel meer alleen dan je gewend was, je hebt meer ‘lege’ tijd.
Het kan betekenen dat je meer gaat piekeren en malen. Misschien kamp je ook met angst voor het virus, voor besmetting van jou of mensen die je dierbaar zijn. Je mogelijkheden om te zoeken naar nieuwe wegen in je leven, een nieuwe invulling misschien, zijn veel kleiner. Veel vaker zit je aan de ‘verlies-kant’ van rouw.

Houvast
Een paar tips die je wellicht helpen om het houvast in deze tijd te behouden:
– Realiseer je dat het normaal is dat je meer last hebt van onrust, verdriet en
misschien angst
– Vermoeidheid en nergens toe komen: de meeste mensen die rouwen herkennen
dit. Bovendien: deze bijzondere en vaak moeilijke tijd kost ook energie voor ons
allemaal
– Zorg voor structuur in je dagen door een schema te maken van bezigheden en je
daar ook aan te houden, zonder dat het een keurslijf wordt
– Ga voldoende naar buiten, met inachtneming van de regels en aanbevelingen die
nu gelden
– Blijf bewegen naar je eigen mogelijkheden
– Blijf contact houden met je dierbaren, bijvoorbeeld via beeldbellen
– Als je veel piekert, zoek dan eens op internet naar yoga- of mindfullness-
oefeningen.
Niks voor jou? Misschien is het nu een goede tijd om het eens uit te proberen.
– Internet biedt heel veel mogelijkheden, maar gebruik het gericht en met mate.
‘Schermtijd’ maakt ook dat je ‘in je hoofd’ gaat zitten en bijvoorbeeld moeilijker in
slaap komt
– Doe geregeld iets ‘geks’: zing heel hard mee met een smartlap, teken een
zelfportret, ga vingerverven, bak een brood, begin een (mini-)moestuin……

En vooral: kijk met mildheid naar jezelf. Er is niet één ‘goede’ manier om dit te doen. We zijn
allemaal zoekend, kleunen er soms naast en zien het af en toe niet meer zitten. Dat
mag. Er komt altijd een nieuwe dag.